ROZDZIAŁ 5

 - Dzień dobry, piękna dziewczyno.

Obudziło mnie ciche mruczenie oraz delikatne jak piórko pocałunki po ramieniu. Co ujrzałam? Albo raczej kogo?

Joe Perry leżał sobie obok nie jak gdyby nigdy nic i uśmiechał się nieśmiało.

 - W nocy nie byłeś taki wstydliwy – przypomniałam mu.

Wywrócił oczami.

 - No nie mów, że ci się nie podobało.

 - Bo co? Urażę twą męską dumę? – droczyłam się z nim.

Po tych słowach usiadł na mnie i zablokował mi moje dłonie nad głową swoimi. Wpatrywał mi się intensywnie w oczy. Oddychałam szybko, a serce waliło mi jak oszalałe. Czułam jak jego nabrzmiewająca męskość wbija mi się w ciało dając o sobie znać. To co wydarzyło się wczoraj nie zaspokoiło mnie w pełni, o nie. Pochylił się nade mną i składał i mokre pocałunki od szyi i coraz niżej. Podniósł wzrok znad moich piersi.

 - Seks czy śniadanie?

O Jezus Mariusz, czy on musi być taki podniecający? Czułam jak przez to jedno pytanie, moje libido osiąga apogeum. W odpowiedzi na nie, otarłam się o niego ochoczo biodrami.

 - Dobry wybór – skwitował, po czym wznowił swoją wędrówkę.

 - No co ja mam ci takiego powiedzieć? Było wspaniale i nie mogę się doczekać powtórki? – śmiał się Joe całując mnie na pożegnanie

 - Fakt, ale wiem mniej więcej, że chodzi nam o to samo – spoglądałam na niego.

Pogłaskał mnie po policzku.

 - Do następnego, odezwę się jakoś.

Pomachałam mu dłonią i kierowca ruszył zabierając mnie do domu. Byłam cholernie ciekawa tego co na to wszystko Jimmy, że nie było mnie całą noc w domu i w ogóle. Już ja wiem, że on wie co robiliśmy. Nigdy nie potrafiłam nic przed nim ukryć, nigdy. Tak samo przed tatą, jemu wystarczyłoby jedno spojrzenie na mnie i by wiedział.

Wysiadłam przed domem i podążyłam do środka. Gdy weszłam usłyszałam… nic, a to bardzo dziwne. Żadnych piskliwych dźwięków gitary, skrzeczenia wokalisty z adaptera czy gadającego do siebie Page’a.

 - Halo, wujku! Jesteś w domu? – chodziłam po pokojach szukając go.

 - A gdzie to się było, młoda damo?! – zaszedł mnie od tyłu podnosząc głos, a ja aż krzyknęłam ze strachu.

Odwróciłam się i myślałam, że zobaczę go rozzłoszczonego czy coś, ale próbował się nie śmiać.

 - Nie strasz mnie, chyba wiesz gdzie. Nie będę opowiadać szczegółów – kierowałam się do swojego pokoju.

 - Tak tylko się z tobą droczę, nie miej mi za złe tych wujowskich zapędów.

Pocałowałam Jimmy’ego w policzek i pognałam do swojego pokoju. Po prysznicu i przebraniu czułam się o wiele lepiej.

Miałam cichą nadzieję na to, że Joe odezwie się jak najprędzej. Ale to raczej nie było możliwe, ciekawe czy jednym z tych czynników nie była jego żona. Boże, w co ja się wpakowałam?! – krzyczałam w myślach.

*

Minął jakiś tydzień, a on nie dał ŻADNEGO znaku życia. Nic, kompletnie. A ponoć są teraz tu, w Bostonie, bo nie mają żadnej trasy tylko skupiają się na nagrywaniu płyty. Nie to żebym była na niego wściekła za to – to był impuls wzajemnego fizycznego pociągu, który trzeba było rozładować. O tak, to było odpowiednie wytłumaczenie. Byłam po prostu lekko zawiedziona rozwojem sytuacji.

Właśnie robiłam małe zakupy w centrum handlowym, od których Page wymigał się najlepiej jak mógł. Musiałam sobie jakoś poprawić humor, a nic tak go nie polepsza jak nowa para butów czy spodni. Wychodząc ze sklepu muzycznego skierowałam się do wyjścia. I tak spędziłam tu za dużo czasu. Zamyślona wpadłam na kogoś.

 - Uważaj jak chodzisz ty…! – urwałam podnosząc głowę do góry. Przede mną stał nie kto inny jak Joe Perry we własnej osobie. Osoba, której wolałam nie spotkać. – Wybacz, spieszy mi się.

Próbowałam go jakoś wyminąć, ale on trzymał mnie za ramię.

 - Poczekaj, chcę z tobą porozmawiać.

 - Ale ja tego nie chcę – unikałam jego wzroku patrząc na swoje buty.

 - Przepraszam, że się nie odezwałem – powiedział po chwili milczenia.

 Machnęłam dłonią.

 - Nie ma o czym mówić, to była jedna noc.

Westchnął.

 - Spójrz na mnie, Rain.

Podniosłam wzrok i napotkałam jego smutne spojrzenie. Wyglądał jakby nie spał kilka nocy z rzędu. Czy on musi być taki przystojny?

 - I co dalej? Mogę już sobie iść? – spytałam chłodno, utrzymując z nim kontakt wzrokowy.

 - Uraziłem cię czymś?

 - No nie, kurwa no nie wytrzymam! Jeszcze się pytasz?! Miałeś się odezwać, nawet głupi telefon z pytaniem jak się czuje, ewentualnie mogłeś się nawet o mnie spytać poprzez Jimmy’ego! Widocznie to było dla ciebie zbyt wiele, już straciłam nadzieję na cokolwiek, Joe… Zawiodłeś mnie po prostu.

Starałam się nie płakać i jak na razie mi to wychodziło.

 - Nie mogłem, Elyssa zrobiła mi awanturę po tym jak nie wróciłem na noc i próbowałem jej coś wcisnąć, ale się nie dało. Tylera nawet złapać nie mogę, bo wciąż przebywa ze swoją nową dziewczyną Caroline, Carla, czy jakoś tak… w każdym razie mam za sobą kilka nieprzespanych nocy i myśli, czy odezwać się po tak długim czasie. Jeszcze raz przepraszam.

Trochę mnie zatkało, nie powiem.

 - Rozumiem, skoro masz żonę i ogólnie własne życie to ja ci nie będę dokładać dodatkowych problemów. Fakt, spóźnia mi się okres, ale myślę że w ciąży nie jestem. A gdyby nawet to nie wiem czy chciałabym byś się o tym dowiedział.

Stał lekko zaszokowany tymi słowami, dobrze mu tak.

 - Pewnie czekasz na swoją małżonkę, spokojnie. Ja już sobie idę, miło było cię poznać, było fajnie. Żegnaj, Joe – powiedziałam cicho i ruszyłam szybkim krokiem w stronę stacji metra czując łzy cieknące po twarzy.

On chyba był w zbyt głębokim szoku, żeby mnie jakkolwiek zatrzymać.