ROZDZIAŁ 2

 - Dream until your dream come true… - śpiewałam stojąc w samej bieliźnie przed lustrem. Dzisiaj wypadał mój lot do NY oraz koncert Toxic Twins. Cieszyłam się niezmiernie, może nie widać tego było na zewnątrz, ale w środku moje wnętrzności już dwa dni temu się ze sobą pomieszały. Nie mogę w to uwierzyć, zobaczę ich! Inni pewnie pomyślą, że skoro jestem córką słynnego muzyka to to jest moja codzienność. I tu się pomylą. Bo nie jest. Wbrew powszechnym plotkom nie spędzam swojego całego wolnego czasu na imprezach, zakupach i nie wiadomo czym jeszcze.

Moją pasją jest fotografia, nie ważne czy stoję przed aparatem czy za. Uwielbiam to robić i z tym wiążę swoją przyszłość. Wujek Jimmy na pewno mi w tym pomoże, wspiera mnie we wszystkim czego się imam. Pomijając moment, gdy chciałam wyjechać do Los Angeles i zostać striptizerką w Whisky A Go Go. Nie wiem co mnie wtedy napadło…

Wcisnęłam na siebie jakieś spodnie, koszulkę i koszulę oraz skacząc po całym pokoju jak opętana próbowałam ubrać martensy. Chwyciłam plecak z rzeczami i tyle mnie było w domu. Z Jimmym żegnałam się wcześniej, bo miał jakieś spotkanie na mieście. Przetransportowałam się na lotnisko metrem, bo nie miałam wcale tak daleko. Droga do Wielkiego Jabłka powinna nam zająć jakieś 2 godziny, miałam blisko.

Gdy wystartowaliśmy w górę sprawdziłam raz jeszcze czy wzięłam wszystkie potrzebne dokumenty. Wczoraj przeżyłam nie mały szok, gdy manager Jimmy’ego dając mi mój bilet do raju, przekazał jeszcze informację o zarezerwowanym dla mnie pokoju w hotelu Ritz. Że co takiego? Ja tam? Cóż, nie żeby mi się to nie podobało, ale tak dziwnie mi z tą myślą. Ale dość zamartwiania się, nie warto. Czas pomyśleć o nadchodzącym spotkaniu z panem Perrym. Na samo wspomnienie tego nazwiska na usta wpełzł mi tak zmysłowy uśmiech, że steward który podawał mi wodę się zaczerwienił.

Zabawę czas zacząć.

*

 - Przepraszam…? O, dzień dobry. Moje nazwisko Bonham, chciałam potwierdzić rezerwację pokoju.

Około trzydziestoletnia blondynka stojąca za ladą w lobby zmierzyła mnie wzrokiem. No tak, do ich hotelu zwykle nie przychodzili tacy ludzie jak ja.

 - Tak, tak. Już, proszę o dowód tożsamości – teraz cała ta procedura sprawdzania czy czasem nie podaję się za samą siebie, o matko.

 - Tak, tak. Już, proszę o dowód tożsamości - powiedziała kobieta za kontuarem.

 - Niezła laska z tej recepcjonistki – stwierdził Steven oglądając ją zza szkieł swoich okularów. Przyjechali właśnie na miejsce i jedyne o czym marzył każdy z członków zespołu to położyć się i zdrzemnąć choć chwilę.

 - Tyler, trzymaj swojego chuja na wodzy – upomniał go jego przyjaciel.

Stali między recepcją, a windami i czekali aż Tim załatwi wszystkie formalności. Joe spojrzał na Stevena, który właśnie w tym momencie posyłał swój firmowy uśmiech tej blondynce. Spłonęła rumieńcem.

 - Widzisz? Podobam jej się!

 - Z kim ja gram na jednej scenie? – spytał sam siebie Perry. Do jego nozdrzy dotarł delikatny zapach wanilii, tak piękny, że odwrócił się z ciekawości. Jego oczom ukazała się dość wysoka i bardzo zgrabna długowłosa brunetka biegnąca do windy. Poczuł jak elektryzujący dreszcz przebiega przez jego ciało. Co jest kurwa? – pomyślał. Spojrzał raz jeszcze, ale jedyne co zobaczył to zamykające się drzwi windy i plecak dziewczyny z wyhaftowanymi białymi skrzydłami. Intrygujące.

 - Perry, chodź kurwa, bo będziesz w łazience spał! – krzyknął Steven.

Ledwo co zdążyłam do tej windy, nie patrzyłam na nic dookoła. Hotel rzeczywiście robił wrażenie. Otworzyłam drzwi i moim oczom ukazał się wspaniały pokój z wielkim łóżkiem oraz widokiem na Central Park.

Zastanawiam się czy gdzieś w jednym z pokoi tego hotelu nie zostało zrobione to zdjęcie rodziców i wujków, bardzo możliwe. Zostawiłam plecak na fotelu i położyłam się na łóżko. O, jakie wygodne! Mogłabym tu umrzeć. I chyba teraz to zrobię, znaczy się pójdę spać. Umierać to będę mogła dopiero po koncercie. Zadzwoniłam do lobby z prośbą, by mnie obudzono za dwie godziny wraz z czymś do zjedzenia i poszłam w kimono.

Puk, puk. To moja głowa?

 - Obsługa!

Oh, moje jedzenie. Wstałam i poszłam otworzyć drzwi. Młody chłopak wprowadził do pokoju wózek i uśmiechnął się z błyskiem zainteresowania w oku, gdy mnie zobaczył. Widocznie nie spodziewał się tutaj kogoś takiego. Dałam mu napiwek i posłałam najpiękniejszy ze swoich uśmiechów. Ten oczarowany mało co nie potknął się o własne buty, gdy wychodził… faceci. Zamknęłam za nim drzwi i zabrałam się do jedzenia.

 - Do widzenia, do widzenia – jeden z tych hotelowych chłopaczków wychodził właśnie z jednego z pokoi. Joe aż stanął zainteresowany o co chodziło. Widocznie ten chciał się komuś o tym pochwalić, bo przystanął przy gitarzyście i schował pieniądze do kieszeni.

 - Piękna dziewczyna, ciekawe kogo musi być córką żeby tutaj mieszkać. A ten uśmiech, była tam sama! Nie mogę uwierzyć, taka śliczna.

 - Jak wyglądała?

 - Wysoka brunetka z idealnym ciałem. Nic tylko nie wypuszczać z łóżka, a jakie piersi, nie mówiąc o tym seksownym tyłeczku. Te nogi to już widziałem gdzieś przy swoich uszach – rozmarzył się młody.

To ona, mieszka właśnie tam. Kilka pokoi od niego! Uspokój się, Perry – zganił się.

 - Ładnie to tak się wyrażać o kobietach? Co ty wiesz o takich sprawach? – spytał Joe z nonszalancją.

Ten jakby sobie nagle uświadomił z kim rozmawia.

 - Ja… ja… lepiej już… pójdę. Miłego dnia! – i tyle po nim zostało.

 - Doprawdy intrygujące co ta dziewczyna tutaj robi – mówił sam do siebie gitarzysta idąc do swojego apartamentu. – Kurwa, zajmij się ważnym koncertem, a nie jakąś dziewczyną.

Po posiłku, prysznicu i ogarnięciu się takim ogólnym stałam pośrodku pokoju i próbowałam wcisnąć na siebie obcisłe czarne spodnie. Gdy się z nimi uporałam, nałożyłam jeszcze koszulkę Aerosmith, martensy i koszulę flanelową taty. Byłam gotowa na spotkanie z moim marzeniem.