PROLOG

 - … i po prostu brakuje mi ciebie, tatusiu. Każdego cholernego dnia i cholernej nocy! – rzuciłam pęk polnych kwiatów na grób. Łzy bezsilnie spływały mi po twarzy mocząc koszulkę.

Minął już rok. Okrągły rok od kiedy słynny perkusista Led Zeppelin John Henry Bonham odszedł. Zostawił po sobie wiele.

Mniej więcej w tym wszystkim byłam też ja.

Jego „centrum wszechświata”, „lekarstwo na zło tego świata”, „księżniczka na białym koniu”… jego „nieskalana niewinność”.

Tak. Chodzi o mnie. Kochał mnie na ile tylko pozwalały mu jego demony. Gdyby tylko żył… ale tego nie da się cofnąć.

Jeszcze dwa lata temu nosiłby mnie na rękach po całym domu śmiejąc się. Mama spoglądałaby na nas zniesmaczona, ale nas to nie obchodziło. Tkwiliśmy w naszym własnym świecie, daleko stąd. Potem byłby wielki czekoladowy tort, prezenty od różnych znajomych rodziców, prezent od wujka Jimmy'ego i najważniejszy od tatusia. Wtedy był to jego własny adapter, który kupił mu jeszcze jego tata. W zeszłym roku była to wizyta w salonie tatuażu. Ja zrobiłam sobie na karku klucz basowy, a tata moje imię na przedramieniu.

Rain.

I tak jeszcze z niezagojonym dziełem ruszył na imprezę do Jimmy'ego Page’a. Na jego ostatnią imprezę, wtedy, po zakończonym rytuale z tortem jeszcze tego nie wiedziałam. Słuchając sobie winyla Zeppelinów, gdy piosenka „Stairway To Heaven” była w momencie solówki do pokoju wpadła mama. Cała zapłakana. Ona nigdy nie płakała. Nigdy. Powiedziała te trzy słowa, których podświadomie bałam się najbardziej.

„On nie żyje.”

Tatusiu… tylko nie to.

Że też jego śmierć musi wypadać w dniu moich urodzin. Dzisiaj kończę 18 lat. Wspaniały pretekst do zrobienia imprezy dla znajomych. Gdybym tylko ich miała. Po śmierci taty zamknęłam się w sobie i nie dopuszczałam nikogo z wyjątkiem jednej osoby.

Wujka Jimmy'ego.

Miałam w nim oparcie, choć on obwiniał się za spowodowanie śmierci taty ja tak nie uważałam. To on przez swoją nierozwagę do tego doprowadził. Zbyt szybkie tempo życia. Ignorowanie ograniczeń. Przekraczanie granic. Cały John.

Od pewnego incydentu ma mnie pod swoją opieką. Mianowicie od ześwirowania mojej matki. Kompletnie zwariowała po jego śmierci. Halucynacje były na porządku dziennym, w ogóle nie docierały do niej żadne bodźce ze świata zewnętrznego. Skutkiem tego było zabranie ją do szpitala psychiatrycznego z całodobową opieką. Nic na to nie poradzę, dobrze że ja tak nie skończyłam. Wolę jej nie odwiedzać, myślę że to mogłoby się odbić na nas obydwu w niechciany sposób.

I tak sobie żyję.

Z niewypowiedzianymi słowami, które ciążą mi na sercu niczym wielki kamień. Oddałabym wszystko za jeden dzień z tatą. Tak bardzo za nim tęsknię…

 - Ruszysz się czy nie?! – krzyknął jakiś starszy facet na mnie. Zorientowałam się, że stoję w bramce cmentarza blokując drogę. Machinalnie się odsunęłam.

 - Przepraszam – szepnęłam cicho jakby nie do tego nerwowego gościa, tylko do samej siebie.